Katastrofalne następstwa niedoboru tiaminy
Tiamina, znana również jako witamina B1, jest niezbędnym składnikiem odżywczym dla organizmu człowieka. Jest jednym z ważnych składników kompleksu witaminowego B. Tiamina pełni kluczową rolę w metabolizmie węglowodanów jako koenzym dla enzymów uczestniczących w przekształcaniu glukozy w energię. Dodatkowo, tiamina odgrywa istotną rolę w funkcjonowaniu układu nerwowego.
Tiamina jest obecna w różnych pokarmach, takich jak pełnoziarniste produkty zbożowe, nasiona, orzechy, mięso (zwłaszcza wieprzowina i wątroba), rośliny strączkowe i warzywa liściaste. Jednakże, jej zawartość może ulec zmniejszeniu podczas przetwarzania żywności.
Niedobór tiaminy może prowadzić do poważnych problemów zdrowotnych, takich jak beri-beri, który manifestuje się objawami neurologicznymi, kardiologicznymi i ogólnoustrojowymi. Niedobór tiaminy jest szczególnie ryzykowny u osób o złej jakości diety, alkoholików i osób, które przeszły operację bariatryczną.
Opis przebiegu choroby po resekcji mankietowej żołądka z powodu otyłości
W pracy przedstawiono przebieg choroby 20-letniej pacjentki, która rozwinęła encefalopatię Wernickego po resekcji mankietowej żołądka wykonanej z powodu otyłości II stopnia z powikłaniami metabolicznymi. Została przyjęta do Oddziału SOR z objawami dezorientacji, ataksji chodu i oczopląsu poziomego dwa miesiące po operacji. Pacjentka skarżyła się na uporczywe wymioty. Nie przestrzegała zaleceń dotyczących przyjmowania witamin.
Badanie rezonansem magnetycznym mózgu wykazało ostry obustronny zespół nagromadzenia płynu mózgowo-rdzeniowego w okolicy wodociągu mózgu i okołokomorowych.
Podano dożylnie tiaminę, co prowadziło do stopniowego ustąpienia zaburzeń świadomości, ataksji ruchowej i oczopląsu. Pacjentka została wypisana z zaleceniami dalszej doustnej suplementacji tiaminą. Rozpoczęła wielodyscyplinarny program rehabilitacji, ponieważ utrzymywały się deficyty pamięci. Po dwuletnim okresie obserwacji pacjentka przestrzegała zrównoważonej diety i suplementacji witaminowej. Nowe badanie rezonansem magnetycznym mózgu wykazało ustąpienie zmian neuroradiologicznych, ale pozostały minimalne upośledzenia pamięci.
Carl Wernicke był niemieckim neurologiem, żył w latach 1848 – 1905. Jest znany głównie za swoje badania nad zaburzeniami mowy i ich związkiem z uszkodzeniami mózgu. Jego najważniejszym osiągnięciem było opisanie afazji Wernickego, która jest związana z uszkodzeniami w okolicy potyliczno-skroniowej mózgu.