Kilka komórek nerwowych regulują łaknienie poprzez ruchy żucia

Nowe badania z Uniwersytetu Rockefellera opisują, jak kilka prostych komórek nerwowych decyduje o tym, kiedy zaczynamy żuć a tym samym szukać pożywienia.

1. Trzy-komórkowy obwód

Naukowcy znaleźli połączenie trzech komórek nerwowych w podwzgórzu (części mózgu), które łączy sygnały o głodzie z ruchami żuchwy (z aktywnym żuciem). Te komórki są pobudzane przez BDNF (czynnik neurotroficzny pochodzenia mózgowego), który odgrywa ważną rolę w kontrolowaniu apetytu.

2. Wpływ na jedzenie

Kiedy neurony BDNF są nieaktywne (nie wysyłają swoich normalnych sygnałów) zwierzęta stale żująjedzą dużo więcej  (nawet o 1200% więcej).

Gdy komórki nerwowe są pobudzane (dopływają do nich impulsu), apetyt się zmniejsza, a ruchy żucia zatrzymują się.

Wynika z tego, że żucie, połykanie i całe przyjmowanie pokarmu może być bardziej automatycznym odruchem, kontrolowanym przez sygnały z mózgu, niż świadomą decyzją.

3. Żucie bez jedzenia

Kiedy neurony BDNF są wyciszone, myszy zaczynają żuć nawet wtedy, gdy nie ma jedzenia. To pokazuje, że potrzeba żucia może być bardzo silna, niezależnie od tego, czy jest dostępne jedzenie.

4. Kontrola apetytu

Ten obwód jest też powiązany z innymi sygnałami regulującymi głód, takimi jak hormon leptyna, który jest odpowiedzialny za sygnalizowanie uczucia sytości, pomagając regulować apetyt. To sugeruje, że inne części mózgu również wpływają na te neurony, pomagając kontrolować apetyt.

5. Wpływ innych ośrodków mózgu

Inne ośrodki w mózgu, takie jak kora przedczołowa oraz układ limbiczny, mają wpływ na neurony BDNF i pomagają regulować nasze zachowania żywieniowe. Kora przedczołowa jest odpowiedzialna za świadome decyzje i samokontrolę, podczas gdy układ limbiczny odpowiada za przetwarzanie emocji. Dzięki tej współpracy różne ośrodki w mózgu mogą wpływać na naszą motywację do jedzenia i kontrolę nad apetytem. BDNF jest pośrednikiem, który integruje sygnały z tych obszarów, co oznacza, że nasze emocje, poziom stresu oraz reakcje na bodźce smakowe mogą zwiększać lub zmniejszać naszą potrzebę jedzenia.

Te odkrycia mogą pomóc lepiej zrozumieć, jak dochodzi do otyłości i jak można leczyć problemy z jedzeniem.

 

więcej

Gdy komórki nerwowe BDNF były pobudzone, mysz całkowicie przestawała jeść, nawet gdy była głodna. 

Brak sygnału do komórek nerwowych BDNF: mysz gryzie wszystko na około; gdy jest dostępny pokarm je go stale (12 razy więcej jedzenia niż normalnie). Gdy nie ma pokarmu – gryzie drewno, metal, cokolwiek.